I denne veka skal eg sjå med auga,
le frå magen, lytte med hjarta og
finnast til kvart einaste minutt.
#mandagsmål
Eg har begynt med noko nytt. Eg har begynt med #mandagsmål.
Det var i grunnen bare ein idè som brått dukka opp, og som eg straks realiserte.
Slik er det ofte med meg. Eg får ein idè, og utolmodig som eg er; straks og med ein gong må eg gjera noko med idéen. Nokre gonger krev idéar tolmod.
Eg prøver å finna balansen mellom å vera tolmodig og utolmodig.
Fleire har spurt meg i det siste om kva som er suksesskriteria for ein kvinneleg gründer som meg. Det ligg mykje godt for meg i det spørsmålet. For det første opplevinga av at andre faktisk meiner eg er ein gründer med suksess. For det andre opplevinga av at mitt svar vil ha ei betydning for nokon, men kanskje viktigast: mi eiga kjensle av at nokon ser meg og set pris på det eg gjer og mine synspunkt.
Så kva svarar eg på spørsmålet om suksesskriteria? Finst det fasitsvar på dette?
Sjølvsagt ikkje. Me er ulike, og kvar må finne sin veg, sin måte å gjera det på. Men eg trur det finst nokre fellestrekk og nokre gode grunnhaldningar som kan vera greie å ha med seg. Og skulle eg lage ei liste med nokre kjenneteikn på ein god gründer, så ville den kanskje sett slik ut:
Ein god idé
Pågangsmot
Entusiasme
Stayer-evne
Kreativitet
Struktur
Sjølvdisiplin
Tolmodig
Utolmodig
Hardt arbeid, hardt arbeid, hardt arbeid, hardt arbeid, hardt arbeid, hardt arbeid osv.
Har du alle desse tinga, er det bare å sette igang!
Eg meiner det. Hopp i det jo før, jo heller. Ikkje la frykt eller Jantelov styre deg. Ikkje sit og vent på at nokon skal sparke deg i gang. Gje deg sjølv eit realt spark i baken og hopp uti det!
«Følg drømmen, ikkje strømmen,» som hip-hop-artisten Atlars seier.
Kvifor finst det færre kvinnelege gründarar enn menn?
Manglar me kvinner motet som skal til?
Har me for liten sjølvtillit?
Trur me at andre er så mykje flinkare enn oss?
Er me for lite flinke til å heie på kvarandre?
Eg trur me må gå i oss sjølv på alle desse spørsmåla, og vurdere om det ikkje snart er på tide at me damer kastar oss ut i #gründerlivet like sjølvsagt som at mannfolka gjer det.
Dersom du vågar å hoppe utan sikkerhetsnett, og landar på føtene, vil du oppdage noko ganske fantastisk. Og dersom du ikkje landar på føtene, men med eit skikkeleg magaplask, så greier du mest sannsynleg å reise deg igjen, og du vil vera minst ei erfaring rikare. Og ikkje minst: Då veit du at du iallefall prøvde!
Eg syns me alle skal heie fram fleire til å våge. Og eg syns me skal unne folk suksess når dei fortener det. Eg syns det er på tide at me damer vågar å rekke opp handa, slik som Anita Krohn Traaseth seier (adm. dir. i HP Norge og forfattar av boka Godt nok for de svina).
Mange kvinner seier til meg:
«Eg skulle ønske eg var like modig som deg, Synneva. Eg tørr ikkje sleppe det trygge eg har. Eg har idèen og draumen, men eg tørr ikkje.»
Det syns eg er forbaska synd!
For Norge treng fleire gründrarar. Og me treng fleire kvinnelege gründarar!
Også er det så utruleg kjekt å oppleve dei gongene ein lukkast! Når ein har jobba hardt for noko og kjem vel i havn, eller når ein får tilbakemeldingar om at det ein gjer er meiningsfylt for andre.
Å vite at ein driv med verdiskaping på mange plan. Det vert ein stolt av. Ei slik god, stolt kjensle som gjer at ein veks som menneske.
Stolt og audmjuk.
Så no sit eg her i mitt eige kontor i Forum Jæren, og har bygd min eigen arbeidsplass. Kundane verkar fornøgde, er stadig fleire og stadig større. Produkta mine utviklar seg. Eg utviklar meg. Kvar dag er annleis enn den førre. Kvar time er fylt av kreativitet, engasjement og spennande menneskje. Ein gründar tar ikkje nødvendigvis ut så mykje lønn i form av pengar dei første åra. Ein må oftast investera med både tid og pengar før lønningsposen byrjar å vekse (min lønningspose har framleis vekstpotensiale, for å seia det slik!). Men den rike kjensla eg får av å ha våga! Den enorme gleda over at eg får det til! At mi tolmodige og utolmodige innstilling byrjar å bera frukter! DET er verdt alle vakenettene og frustrasjonane. DET gir meg guts til å halde fram. Til å stadig sikte høgare. Stadig setje meg nye mål. Og no har eg altså starta med #mandagsmål. Mål som eg skal dele i sosiale media, og fabulere litt rundt her på bloggen. Mitt første #mandagsmål handla om å vera tilstades med heile seg. Om å lytte og sjå med hjarta. Slik eg gjorde då eg var barn:
